مدتهاست آنقدر صبور شده ام که اگر نامم در فهرست ِ انتظار ِ همه پروازها، مطب ِ همه ِ دکترها، پذیرش همه ِ دانشگاه ها و سفارش همه ِ اجناس کالاها هم باشد، فرقی ندارد... نمیدانم اگر روزی دیگر قرار نباشد منتظر باشم،، چگونه زندگی میکنم؟
اصلا میتوانم بدون نگاه کردن به تقویم و ساعت ، روزم را شب کنم و شب ام را روز؟
مثل ِ زندانیان ِ سلول های انفرادی که وقتی رها میشوند زیر ِ آفتاب، نور کورشان میکند و میخواهند به دخمه تاریکشان برگردند..
میشود؟
میشود بدون فکر به نبودنت زندگی کنم؟

...

+ خدایا تو میدانی این حجم از حال ِ بد را هیچ موجود و عامل ِ مادی و دنیایی نمیتواند خوب کند
میدانی جنس ِ این بی قراری از آنهاییست که باید پناه به دستهای خودت بیاورد...
تو زبان ِ دل را بلدی...